Ben Filistin!
Unutulmuş çocuğu Ortadoğu’nun
Bebeklerimi sallamadım
Çiçekleri hiç koparmadım ben anne
Çünkü susuz çöllerde büyüdüm
Ve papatyaları hiç koklamadım
Beyaz açarmış yaprakları
Fal tutarmış sevenler seviyor… sevmiyor
Ben hiç beyazı tanımadım
Benim bildiğim yalnız kırmızı gelincikler
Ve ben Filistin!
Kanayan yüreği alem-i İslam’ın
Ayaklarımda paletler, ellerimde taş parçaları
Annelerin kucağında uyurmuş bebekler
Güller ‘gül’ gibi kokarmış başka yerlerde
Ben hiç gül koklamadım anne
Dikenler de batmadı ellerime
Çünkü ben… süngülere saplandım!
Kanayan ayaklarımı saramadım
Benim bildiğim yalnız mermiler.
Ben…uzaktaki çocuğun Filistin!
Ellerini uzatıp sevemediğin
Kandan gözyaşlarımı silemediğin
İmdat çığlıklarım çınlarken semada… duyamadığın
Ben hiç sevilmedim ki anne
Sevdayı öğrenmeden acıyı tattım yüreğimde
Kum taneleri kadar hasreti çoğalttım
Çünkü ben… barut kokulu rüzgarlara uyandım
Demir kuşlara korkularımı savurdum
Ve ben… anne…feryatlarımla seni çağırdım.
İşte ben… Filistin
Küçücük adamların kağıttan oyuncağı
Arz-ı mev’ud için oynanan yap – boz tahtası
Gözü kanlı avcıların hedefinde kekliğim
Ellerim küçük, tahtadan, demirden bacaklarım
Ya İlahi! … Ya İlahi! .. dilimde şarkılarım
Tuzlu sularında yüzmedim hiç denizlerin
Çünkü ben ateşten deryalarda boğuldum
Anne! … Ben Filistin! … Senin çocuğun.
Çölün kızgın kumlarında unuttuğun.
MERYEM ŞAHİN
